Część IV: Rozdział 18

Edmund

            Ker-Paravel nie był przygotowany do obrony – bo kto by chciał atakować tę twierdzę, skoro Narnia miała pokojowe stosunki ze wszystkimi państwami wokół? Mimo, że mury były grube, nie było na nich stanowisk łuczniczych, nie było niewielkich okienek przez które można wylać na wroga smołę, nie mieliśmy tu też katapult.

            Przeklinając w myślach głupotę swoją i brata chodziłem w tę i z powrotem po jednym z balkonów. To patrzyłem na miejsce, w którym mogła być fosa (ale po co fosa, skoro zamek stoi na klifie? Debile!), to na zbliżające się w żółwim tempie wojska. A przynajmniej tak wydawało się temu, kto patrzył na nie przez cały czas. Ja nie skupiałem się jedynie na armii Eloveny więc mogłem zauważyć, że ta wielka masa stworzeń zbliża się coraz bardziej.

            Czy tak trudno byłoby nam zorganizować stałą armię? Durnie. Dwa wielkie durnie w koronach na głowach. Teraz praktycznie nie mieliśmy nikogo, kto obroniłby zamek. Z trudem uzbieraliśmy około dwóch setek – co i tak jest dobre jak na tak krótki czas.

            Nie oszukiwałem się: utrzymanie Ker-Paravelu graniczyło z cudem. Pod nosem mamrotałem ciche prośby do Aslana – a nóż się zjawi i nam pomoże? Na to również zbytnio nie liczyłem. Im bardziej samodzielni i dorośli się stawaliśmy, tym rzadziej Wielki Lew do nas przychodził. Nie przestał się o nas troszczyć, tego jestem pewien. Zachowywał się po prostu jak ojciec który wie, że któregoś dnia jego dzieci muszą się usamodzielnić, więc przygotowywał je na to od dłuższego czasu.

            Gdy nie wyzywałem siebie i Piotra od najgorszych, zastanawiałem się co z Noreen i z dzieckiem. Wiedziałem, że ona jest silna i na pewno sobie poradzi, ale miałem też nieodparte wrażenie, że będzie chciała dołączyć do walki. Jeszcze niedawno cieszyłbym się z tego, ale zauważyłem, że ostatnio jej moc zaczęła słabnąć – a poza tym nosiła pod sercem dziecko. To dlatego się bałem: że wpakuje się w coś, co przerośnie jej siły. Miałem tylko cichą nadzieję, że Zuzanna przemówi jej do rozsądku i uchroni przed postrzelonymi pomysłami Łucji.

            Usłyszałem stukot kopyt i ujrzałem biegnącego w moją stronę młodego fauna. Miał na sobie napierśnik ze złotym lwem i resztę górnej części zbroi: nogi jednak pozostawił nieosłonięte. Mimo że były tym samym bardziej narażone na zranienie, brak zbroi dawał mu niemałą przewaę. Bez zbędnych obciążeń i niedogodnień mógł chodzić po terenach trudno dostępnych dla ludzi i innych stworzeń, niczym prawdziwy kozioł górski.

            - Wasza wysokość – skłonił głowę, na co ja odpowiedziałem tym samym. – Wszystkie możliwe siły zostały zebrane. Łucznicy ustawili się na najwyższym balkonie i w północnej wieży. Bobry zbudowały naprędce dwie katapulty, a Niedźwiedzice podgrzewają miód i wodę w kotłach. Gdzie mają się ustawić?

            Poinstruowałem fauna, który czym prędzej udał się wykonać rozkazy. Byłem pełen podziwu dla pomysłowości Niedźwiedzic: wrząca woda dotkliwie poparzy ciała wroga, bo może się dostać pod zbroję, a gorący miód może wyrządzić jeszcze więcej szkód. Nie była to może smoła, ale i tak dobrze.

            Spojrzałem w górę. Łucznicy ustawili się już na pozycjach. Skrzywiłem się, gdy na najwyższym balkonie ujrzałem między nimi kobiecą sylwetkę.

            - Zuza, nie musisz tego robić – powiedziałem, kiedy wreszcie dostałem się na samą górę.

            - Jak to nie? A kto ma zaczarowane strzały? – powiedziała patrząc na mnie hardo. Zacisnąłem mocno szczęki i założyłem ręce na piersi, trzymając w jednej mój hełm.

            - Nie powinnaś tego robić.

            - A ty nie powinieneś mi mówić, co mam robić a co nie. To ja tu jestem starsza – powiedziała patrząc na mnie z dołu. Mierzyliśmy się wzrokiem, ale w  końcu odpuściłem: Zuzanna była zbyt uparta, bym się z nią dalej spierał.

            - Powiedz mi chociaż, że Noreen i Łucja się w nic się nie angażują – poprosiłem, ale po minie siostry stwierdziłem, że dziewczyny nie siedzą w spokoju razem a Sofie i Alitą. Przedłużające się milczenie Zuzy potwierdziło moje obawy.

            - Gdzie. One. Są. – warknąłem przez zęby. Siostra nie zdążyła mi odpowiedzieć, bo usłyszeliśmy ostrzegawczy krzyk jednego z orłów.

            - Szlag! – krzyknąłem. Hełm prawie wyślizgnął mi się z rąk ale przytrzymałem go, po czym pospiesznie wcisnąłem na głowę i zapiąłem pasek pod szyją.

            - Uważaj na siebie – powiedziałem Zuzannie. Ta skinęła głową i podążyła do wieży, by zająć swoją pozycję.  Ja zbiegłem na dół do grupy dowodzonej przez mojego brata.

            Kiedy tam dotarłem, Piotr rzucił się na mnie.

            - Gdzieś ty był?! – krzyknął, łapiąc mnie za tunikę narzuconą na metalowy napierśnik. Odepchnałem go trochę za mocno, przez co wpadł na jednego z centaurów. Margon spojrzał na nas karcąco a ja tylko spuściłem wzrok w ramach przeprosin.

            - Ważne, że już tu jestem – odparłem. Brat popatrzył na mnie krzywo ale już nic nie powiedział. Stanęliśmy obok siebie na czele naszej niewielkiej armii.

            Zakląłem, widząc katapulty – nasze szanse jeszcze bardziej zmalały. Piotr starał się wyglądać na silnego i nieustraszonego wodza, ale widziałem lekki przestrach w jego oczach. Mignał on jednak przez chwilę, zastąpiony groźnym zdecydowaniem.

            Kiedy minotaury załadowały kamienie do łopat katapult, zamknąłem oczy. Po chwili usłyszałem paskudny huk i odgłos sypiących się z góry cegieł. Cięciwy zabrzęczały i zaraz potem powietrze przeszyło mnóstwo strzał pędzących w stronę wroga. Słychać było krzyki trafionych.

Ciała padające na ziemię. Ponownie strzały. Krzyki.

Trzeszczenie drewna i huk kuli uderzającej zamek. Po niej druga. Trzecia.

Strzały.

Czwarta kula.

Spadające cegły. Więcej cegieł, jeszcze więcej…

Wreszcie otworzyłem oczy i z przerażeniem spojrzałem na północną wieżę – której w połowie już nie było. W tym momencie poczułem zimną furię.  

***

            Jak się nazywa to dziwne uczucie, kiedy coś widzisz i myślisz, że już to kiedyś widziałeś, ale to niemożliwe? Deja vu, chyba tak. W każdym razie, ja tego uczucia nie doświadczyłem.

            Stojąc na najniższym balkonie zamku, obserwując nadchodzącą wciąż armię Eloveny w głębi serca ponownie przeżywałem poprzednią bitwę stoczoną z czarownicą, jednak w innym miejscu i jakby w innym czasie – wydawałoby się, że te niecałe dziesięć lat to sto, a nawet i tysiąc.

Serce waliło mi mocno, jakby ukryte bardzo, bardzo głęboko i przywoływało rytm walki. Krew pulsowała w skroniach i wydawało mi się, że gdyby nie hełm, wybuchłaby mi głowa. Spocona dłoń ślizgała się w metalowej rękawicy, ściskając rękojeść miecza. Podeszwy stóp bolały niemiłosiernie w niewygodnych i sztywnych butach, a przecież dopiero co je założyłem. Metalowe płyty na ramionach ciążyły mi, niczym problemy które swoją siłą przyciskają mnie do ziemi.

Nitka, którą wyhaftowany został złoty lew na środku mojej czerwonej tuniki mieniła się w słońcu. Powinno mi to dodawać otuchy, ale tak nie było. Skwar sączył się z nieba, gorące powietrze wydawało się być ciężkie, a przez to, że wiatr postanowił sobie odpocząć, niemalże stało.

Czy byłem gotów do walki?

Oczywiście.

***

            Moja świadomość zupełnie się wyłączyła. Rejestrowałem obrazy, a ciało działało samo. Przecież gdybym zaczął myśleć, zastanawiałbym się, czy to co chcę zrobić jest bezpieczne czy wykonalne, a do tego nie mogłem dopuścić.

            Przeskoczyłem nad jakimś trupem z kilkoma strzałami w brzuchu i wtoczyłem się pod jednego z dwóch słoni bojowych. Z całej siły dźgnąłem twardą skórę tam, gdzie zwierzę powinno mieć serce. Wyciągnąłem broń i uciekłem, nim wielkie cielsko runęło na ziemię.

            Oblężenie Ker-Paravelu zamieniło się w bitwę, z czego poniekąd się cieszyłem – nie mieliśmy przecież żadnego doświadczenia w obronie zamku. Teraz mogliśmy po prostu wybić wszystkich atakujących nim dostaną się do bram… Jednak nie jestem pewien, czy jest to możliwe.

            Ciach – głowa jakiegoś zwierzęcia przeleciała obok mnie, ale ja już byłem kilka metrów dalej. W pewnym momencie zorientowałem się, że tym razem walczę nie ze stworzeniem, a z ciemnoskórym mężczyzną. Skrzywiłem się. Nie wiem, jak Elovena zdołała „przemycić” kalormeńskich żołnierzy tuż pod naszym nosem – przecież po całej Narnii krążyły ptaki, które by nam o tym doniosły - ale udało jej się to. Zauważyłem, że Kalormeńczyków było tu dość dużo.

            Ten akurat nie fechtował zbyt dobrze, więc szybko z nim sobie poradziłem. Wkrótce jednak otoczyło mnie czterech groźnie wyglądających żołnierzy. Nie czekając aż zrobią jakiś krok, zaatakowałem pierwszy. Dopiero kiedy jeden z nich padł już trupem, a drugi został dotkliwie zraniony, pozostała dwójka ocknęła się niczym ze snu. Na moje nieszczęście, starszy z mężczyzn był bardziej doświadczony i kiedy jego młodszy towarzysz został przeze mnie zabity, szybko i bezbłędnie zaatakował.

            Cięcie z góry. Teraz lewa. Znowu lewa… Nie, prawa. Znowu. Krok do przodu. I drugi. Trzy do tyłu. Jeszcze dwa. I mocno, prosto w serce! A niech to, odbił tarczą. Nieważne. Byle nie wypadać z rytmu. Ruch za ruchem, cios za ciosem.

            Już miałem poderżnąć mu gardło, gdy Kalormeńczyk padł na ziemię, a za nim zobaczyłem nikogo innego jak Noreen. Ubrana w śmieszną (kobieta w spodniach? Co też jej przyszło do głowy?), niekompletną zbroję, z mieczem w jednej ręce i tarczą w drugiej, włosami związanymi w warkocz, z którego wymknęło się kilka pasemek wyglądała nieziemsko. Inter arma silent musae? Może ona, nie muza ale bogini, milczała – ale za to ja zacząłem na nią wrzeszczeć.

            - Co ty sobie wyobrażasz?! – starałem się przekrzyczeć szczęk broni.

            - A co miałam zrobić? Siedzieć z założonymi rękami w „bezpiecznym” zamku i czekać, aż to wszystko się szczęśliwie skończy?

            W tym momencie musieliśmy się na chwilę rozdzielić, ale po kilku machnięciach mieczami mogliśmy wrócić do przerwanej rozmowy.

            - Cholera jasna, kobieto, ty jesteś w ciąży! – krzyknąłem.

            - Nie histeryzuj, od tego się nie umiera!

            Zamknęła mi tym usta. Jako że trwała bitwa, nie mieliśmy czasu na kłótnie. Po kilku minutach niemalże odruchowo stanęliśmy plecami do siebie i tak walczyliśmy, osłaniając siebie nawzajem. Mimo naszych wcześniejszych relacji – szczególnie tej niewielkiej potyczki - w walce byliśmy idealnymi partnerami.

            Nie wiem, ile czasu minęło, kiedy w końcu zaczęły mnie opuszczać siły i adrenalina – byłem jednak zdziwiony,  że stało się to tak późno. Zerkałem przez ramię na Noreen, która była o wiele bardziej zmęczona ode mnie, mimo że czasem pomagała sobie magią, która przecież również nadwyrężała jej siły.

            Nagle usłyszałem jej krzyk. Odwróciłem się na tyle szybko by podtrzymać ją, kiedy upadała. Jej przeciwnik już nie żył, ale przez rozcięcie w jej spodniach sączyła się jasnoczerwona krew. Cholera.

Jednak odgłos, który usłyszałem chwilę potem, przyprawił mnie o dreszcze. Był to tryumfalny okrzyk zwycięstwa – i to nie naszego.

Jak na komendę cała armia Eloveny z krzykami radości porzuciła swoje poprzednie pojedynki i ruszyła do Ker-Paravelu. Nie chciałem na to patrzeć, nie mogłem. Dla mnie liczyła się tylko moja Noreen.

Zdarłem z siebie ozdobną tunikę  - po co mi ona była? – i zawiązałem ją mocno nad raną. Na całe szczęście ujrzałem, że krwotok słabnie, ale niestety nie ustaje zupełnie.

Wreszcie mogłem się rozejrzeć. Gdy zobaczyłem, ilu poległych ma złotego lwa na piersi, wydałem z siebie bliżej nieokreślony jęk. Zdjąłem hełm i rękawice i rzuciłem je na ziemię, by przeczesać palcami włosy – jakbym mógł tym uczesać myśli. Gorycz przegranej przybiła mnie.

Ocaleli zbierali się na skraju lasu, a po polu bitwy krążyła Łucja – również w zbroi – i poiła rannych swoim magicznym kordiałem.  Odetchnąłem z ulgą – Noreen będzie mogła szybko wyzdrowieć.

Dziewczyna cicho pisnęła, gdy wziąłem ją na ręce.

- Co robisz? – spytała z wyrzutem. – Przecież jeszcze umiem chodzić – powiedziała, ale jej głos był słaby.

- Długa walka, ciąża i krwotok tętniczy to chyba nie jest najlepsze połączenie.

- Zapomniałeś o magii – mruknęła.

- Fakt – odparłem jedynie. Kiedy dotarliśmy do marnych resztek naszej niewielkiej armii, ujrzeliśmy załamanego Piotra siedzącego pod drzewem oddalonym trochę od całej reszty.

- Posadź mnie tutaj – powiedziała Noreen – i idź do niego. – Jakby czytała w moich myślach.

Przytaknąłem. Ułożyłem ją wygodnie, a ona oparła się o jakiś głaz. Skrzywiła się i złapała za udo.

- Na pewno mogę cię zostawić? – zapytałem zaniepokojony. Nagle jednak obok nas zjawiła się Pani Bobrowa, jak zwykle w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. Obiecała, że zajmie się odpowiednio dziewczyną, więc trochę spokojniejszy chciałem się oddalić. Poczułem jednak jak Noreen łapie mnie za rękę. Zdziwiony spojrzałem na nią, a ona tylko ścisnęła moją dłoń dodając otuchy. Pochyliłem się i pocałowałem ją w czoło, po czym ruszyłem do mojego brata.

***

            - Piotr?

            Blondyn  podniósł głowę i zobaczyłem łzy na jego policzkach. Zaczerwienione oczy i pociąganie nosem mówiły same za siebie.

            Usiadłem obok niego i postanowiłem się na razie nie odzywać. Pytając, niczego bym nie osiągnął. Nigdy nie widziałem, by Piotr – mój starszy brat, mój wzór do naśladowania – płakał. Nawet jako dziecko; przecież to on się nami opiekował, zastępował nam tatę. Musiał być twardy.

            - Jesteśmy debilami – odezwał się wreszcie.

            - Też to zauważyłem.

            I znów zapanowała cisza. Widziałem jak Pani Bobrowa opatruje Noreen, inni – ludzie, zwierzęta, stworzenia – też się sobą zajmują, a w oddali Łucja ratuje tych ledwo żywych, ale nie było ich zbyt wielu.

            - Wiesz, co jest najgorsze? – spytał mnie Piotr. Pokręciłem przecząco głową. Mój brat pociągnął nosem. – Że Sofie tam została.

            Poczułem jak mi się ściska serce, gdy wyobraziłem sobie tę paskudną wiedźmę, w którą przemieniła się przez ten czas Elovena, panoszącą się w naszym zamku, wtrącając delikatną i młodą dziewczynę rado lochu.

            - Uratujemy ją i odbijemy nasz zamek – zapewniłem brata.

            - Miło by było – mruknął.

            Po raz kolejny pogrążyliśmy się w ciszy. Przeżywaliśmy nawzajem swój ból.

            - Każdy z nas zakochał się nie w tej dziewczynie co powinien, prawda? – Zaskoczył mnie tym. O co mu chodziło? – Nie rób takiej miny. Ja, Wielki Król Piotr przez ostatni czas zalecałem się do biednej siedemnastolatki z Telmaru. A ty… Przez ciebie Noreen wywołała tę wojnę!

            - Ale się zmieniła – odparłem, bawiąc się źdźbłem trawy .

            - Ona tak. Sofie za to nigdy się nie zmieni. Nie okaże się, że jest jakąś królewną czy inną arystokratką, dziedziczką wielkiego majątku.  Na zawsze pozostanie tą zielarką, którą poznałem kiedy mój koń niemal jej nie stratował. Nigdy nie będę mógł się z nią ożenić, bo wzbudzę pogardę u wszystkich liczących się ludzi. Oni stwierdzą, że państwo którego władca wiąże się z kimś niższego stanu nie może się liczyć. Pozrywają sojusze…. Ale co ja mówię? Narnią właśnie zawładnęła Elovena. Straciliśmy ją.

            - Nie straciliśmy Narnii: póki żyjemy, jesteśmy jej władcami. Czy to w zamku czy poza nim. I nie dramatyzuj tak. Jesteś Wielkim królem, tak? Ludzie się z tobą liczą, Piotrek. Nie odważą się powiedzieć złego słowa o wyborze twojego serca. Skup się teraz na odzyskaniu Ker-Paravelu, dobrze? – z tymi słowami podniosłem się z ziemi i odszedłem. Już po drodze zacząłem pozbywać się coraz bardziej zbroi:  naramienniki, napierśnik, kolczuga; dalej metalowe płyty ochraniające nogi. Zostałem jedynie w lnianej tunice którą miałem pod spodem i skórzanych spodniach, oraz ciężkich metalowych butach – ich nie mogłem zdjąć. Kiedy podszedłem do Noreen, ta wyglądała już trochę lepiej. Jedną nogawkę spodni miała obciętą nad raną, a na niej gruby opatrunek uciskowy. Załzawionymi oczami wpatrywała się w zamek. Bez jednej wieży, z podziurawionym murem i wyważoną bramą prezentował się okropnie.

             Przysiadłem się do niej i objąłem ją. Położyła głowę na moim ramieniu. Z niepokonanej wojowniczki, którą była chwilę temu, zmieniła się w silną, ale wrażliwą dziewczynę, zranioną i osłabioną.

            Zaczęło zmierzchać. Łucja wreszcie wróciła, jednak w magicznej buteleczce już nic nie zostało. Siłą woli powstrzymałem się by na nią nie naskoczyć za to, że nie zostawiła nic dla mojej ukochanej i dla mojego dziecka – przecież na nie też ta walka jakoś wpłynęła.

            Wkrótce spostrzegłem, że wszyscy wpatrujemy się w jeden punkt – w tą wieżę, która na naszych oczach runęła, grzebiąc naszych przyjaciół. Czy Zuzanna była między nimi? A może jakoś się uratowała?

            Co teraz z nami będzie?

            Tak dużo pytań, tak mało odpowiedzi. Pomimo to do wszystkich docierała gorzka prawda.

            Straciliśmy Ker-Paravel.