Część IV: Rozdział 17

Noreen

            Była połowa lipca, a pogoda cały czas się utrzymywała. Panowie jak zwykle ćwiczyli się w walce – tym razem toporami bojowymi – a my z Łucją naprawiałyśmy zbroje. A tak przynajmniej myśleli dwaj królowie.

            Właściwie, to przygotowywałyśmy zbroje dla siebie. Szybko znalazłyśmy wspólny język i jednogłośnie stwierdziłyśmy, że nie możemy bezczynnie się przyglądać bitwie. Elovena prawdopodobnie już nie zaatakuje, ale trzeba było mieć takie coś, na wszelki wypadek.

            Teraz jednak nie zszywałam skórzanych nogawic z dawnym zapałem. Łucja od razu to zauważyła i zaczęła wypytywać, co się dzieje.

            - Nic. To przez słońce. Źle na mnie działa…

            - Nie kłam! Nigdy ci przecież nie przeszkadzało. Chodzi o ciebie i Edmunda? A może coś ze zdrowiem?

            - To drugie – powiedziałam po krótkim namyśle. Łucja przekrzywiła głowę i spojrzała pytająco, a ja westchnęłam i z sercem w gardle wyznałam, co mnie trapi.

            - Już od dwóch miesięcy… Od dwóch miesięcy nie krwawię. – Moje policzki pokrył rumieniec. Nigdy nie rozmawiałam o tym z nikim – jedynie ze służkami w Kalormenie, które za pierwszym razem powiedziały mi, że nie umieram, tylko że to naturalne i nauczyły mnie, co robić w te dni. Dla królowej nie był to jednak temat tabu, bo nic nie mówiąc podrapała się po nosie w zastanowieniu. Wkrótce jednak i ona spąsowiała.

            - A czy wy przypadkiem z Edmundem…

            - Ale ja nie mogę być w ciąży! – krzyknęłam. Strwożona popatrzyłam na królów, ale szczęk metalu musiał zagłuszyć  moje słowa, bo walczyli dalej. Pamiętam o tym, co mówił Aslan, ale… tak szybko? Poza tym, nie jesteśmy małżeństwem… Małżeństwo. To słowo brzmi jak wzięte z innego świata.

            Nie mogłam być w ciąży. Nie. To nie tak miało być.

            Wstałam, zabrałam swoje rzeczy i skierowałam się do zamku. Musiałam to przemyśleć w samotności. Niestety, po chwili usłyszałam kroki i obok mnie zjawił się Edmund obejmując mnie w pasie. Na twarzy oprócz kilkudniowego zarostu jawiło się zaniepokojenie, przez co blizna była ściągnięta i wyglądała bardziej potwornie niż zwykle. Po jego nagim torsie spływały kropelki potu, a na boku jawił się siniak od ciosu zadanego przez Piotra. Jego mięśnie jak zwykle zaparły mi dech w piersiach, a idealnie wyrzeźbione ciało przypominało mi o pewnym posągu widzianym w Telmarze.

Teraz jednak bardziej przejmowałam się sobą, niż moim nierealnie pięknym ukochanym.

            - Coś się stało?

            - Rozbolała mnie głowa, pójdę do Sofie po jakieś ziółka – powiedziałam. – Nie musisz przerywać.

            - Na pewno?

            Pokiwałam głową, a on z rezygnacją wrócił do brata.

            Gdy dotarłam do naszej komnaty, wrzuciłam nogawice, nici i igły do szafy, a sama wspięłam się na wysokie łóżko i usiadłam, oparta o stosy kunsztownie haftowanych poduszek. Podciągnęłam nogi do piersi i oplotłam je ramionami, a czoło oparłam o kolana. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

            Ja nie mogę być w ciąży.

Nie jestem na to gotowa.

Nie mogę tego zrobić.

Nie urodzę dziecka.

Nie nadaję się na matkę.

Nie, nie i nie!

Nie byłam w stanie jasno myśleć. W tym amoku dotarła do mnie jedna rzecz: mogę iść do Ality i Sofie i poprosić je o jakiś wywar, który usunął by ze mnie to coś.

Wytarłam oczy i wyszłam z komnaty. Jak najszybciej pobiegłam do pomieszczeń, które zajmowały teraz kobiety. W jednym z nich, pachnącym niesamowicie silnie przez zioła porozwieszane pod sufitem spotkałam Alitę. Szybko wyjaśniłam jej o co mi chodzi, a ona z troską wymalowaną na twarzy zaprowadziła mnie do innego pokoju. Usiadłyśmy obok siebie na jej łóżku. Zielarka złapała moje dłonie w swoje i zaczęła opowiadać.

- Kiedy byłam niewiele starsza od ciebie, razem z moim nowo poślubionym mężem oczekiwałam dziecka. Byłam w trzecim miesiącu, kiedy zaczęło się ze mną dziać coś dziwnego.  Kilka dni później straciłam to dziecko.

Kobieta czekała na moją reakcję, ale ja tylko na nią patrzyłam bez emocji.

- Przez bardzo długi czas nie mogłam dojść do siebie – podjęła. – Wariowałam. Straciłam chęć do życia… Trwało to strasznie długo. W końcu jednak doszłam do siebie, i gdy urodziła się Sofie postanowiłam ją kochać za dwoje. Nie niszcz sobie życia. Pomyśl, że dziecko za parę lat będzie następcą tronu. Wyobraź sobie, jaka to będzie radość z wychowywania go.

- Nie – powiedziałam tylko i uciekłam, gdyż z moich oczu znów zaczęły płynąć łzy.

Nie.

Nie.

Nie.

***

            - Coś się stało? – spytał zatroskany Edmund, obejmując mnie ramieniem.

            - Nic takiego. Już wszystko w porządku.

            - Na pewno?

            Pokiwałam twierdząco głową a na moich ustach zagościł uśmiech. Otuliłam się mocniej szalem i spojrzałam w kierunku zachodzącego słońca. Już byłam spokojna. Jeszcze nie wiedziałam, jak to rozwiązać, jak mu powiedzieć, czy mu powiedzieć, ale byłam spokojna.

            Bez emocji.

            One uleciały ze mnie wraz ze łzami.

            Wiem, że wrócą, ale nie chcę o tym myśleć, nie teraz.

            Edmund odwrócił się od okna i spojrzał na mnie przenikliwie. Jedną dłonią pogładził mnie po policzku, a drugą położył na mojej szyi. Ja oplotłam go rękami w pasie i złączyliśmy się w pocałunku. Wkrótce moja suknia wylądowała na ziemi i zostałam tylko w gorsecie i halce. Nie pozostawałam dłużna; wkrótce Edmund i tak pozbył się swoich części garderoby. Dłońmi badałam jego mocne mięśnie pleców, a on składał delikatne pocałunki na mojej szyi.

            Nagle jednak zastygłam w miejscu. A co, jeśli to mi zaszkodzi? Co wtedy?...

            Mężczyzna zauważył zmianę i spojrzał na mnie pytająco, obejmując moją wąską talię. Pokręciłam tylko głową i zrzuciłam z siebie pozostałe tkaniny. Przejechałam palcami po jego bliźnie, a on na to się uśmiechnął. Był w tym momencie tak czarujący, że nie mogłam mu na to nie odpowiedzieć. Zupełnie zapomniałam o swoich troskach i problemach. Złożyłam pocałunek na jego zarośniętej szczęce  i wszystko potoczyło się dalej. Opadliśmy na łóżko, a reszta się dokonała.

***

            - Jeszcze mu nie powiedziałaś? – spytała z niedowierzaniem Łucja. Pokręciłam przecząco głową. Dziewczyna wydała z siebie westchnięcie pełne dezaprobaty.

            - Zrozum mnie, proszę – mój głos przybrał lekko błagalny ton. – Postaw się na moim miejscu. Nie jesteś przecież wiele starsza ode mnie. – Dotknęłam brzucha, jeszcze wyglądającego normalnie. – Tutaj znajduje się mały człowiek. Człowiek!

            - Tak, wiem to, ale…

            - Nie wiesz – przerwałam jej. – Nie wiesz, jak to jest mieć świadomość, że w tobie rozwija się dziecko. Na grzywę Lwa,  ja mam osiemnaście lat! W Kalormenie w tym wieku kobiety mają już co najmniej jedno dziecko, ale ja sama czuję się jeszcze nie dość dojrzała.

            W komnacie zapadła cisza, przerywana tylko moim głośnym oddechem. Z ledwością powstrzymywałam łzy. Ona nie umiała mnie zrozumieć. Dla niej to było dziwne, że bałam się powiedzieć Edmundowi, że jestem w ciąży.

            Wszystko wydaje się takie proste, gdy patrzymy z zewnątrz.

            Odwróciłam się i odeszłam. Miałam już dość Łucji, i tego jej wymądrzania się. Gdyby tylko była na moim miejscu, zrozumiałaby, przez co przechodzę. Ale ona prawdopodobnie zostanie wydana za jakiegoś księcia dalekiego kraju, którego nawet nie pokocha, a danie mu dzieci będzie tylko obowiązkiem.. Tak, słyszałam, jak Piotr ostatnio rozmawiał o tym z jakimś dyplomatą.

            Nadal byłam wewnętrznie rozbita. Tylko partie szachów z Edmundem dawały moim myślom wytchnienie.

            Nie bałam się rzucić bardzo trudnego zaklęcia wskrzeszenia, a boję się powiedzieć, że jestem w ciąży.

            Czy to jest dziwne?

            Według mnie – ani trochę.

            Są różne rodzaje odwagi. Jest odwaga w bitwie, która pozwala na nie przejmowanie się sobą, tylko wyższym dobrem. Jest odwaga w wypowiadaniu własnego zdania, które wcale nie musi być takie, jak zdanie wszystkich innych. Jest odwaga w mówieniu prawdy… Ta, której właśnie mi brakuje. Ale przecież nie każdy jest idealny.

***

            - Jestem w ciąży.

            Po wypowiedzeniu tego zdania obserwowałam emocje które zagościły na twarzy Edmunda.

            Strach.

            Niedowierzanie.

            Przerażenie.

            Chciałam złapać go za rękę, powiedzieć, że ja też się najpierw bałam, ale nie potrafiłam. Coś w moim wnętrzu mówiło mi, że muszę go zostawić z własnymi myślami.

            Minuty mijały. Kurz wirował w promieniach słońca przedostających się przez piękne witrażowe okna. W tym świetle tysiące ksiąg na setkach półek zdawało się oddychać, żyć. Złote pionki na szachownicy błyszczały delikatnie, ukazując misterność ich wykonania. Wszystko wyglądało tak spokojnie, tak idealnie… Ja jednak wiedziałam, że Edmund toczy w myślach bitwę o wiele gorszą, niż jakakolwiek bitwa zbrojna.

***

- Przysięgnij mi, że nic ci się nie stanie – powiedziałam. Już wcześniej wiedziałam, że Elovena nie spocznie i zaatakuje, ale teraz, gdy pomyślałam o moim Edmundzie walczącym na czele armii… Byłam przerażona. Dziecko też. Nie wiem jak, ale czułam to. Może mi się tylko wydawało, może to były tylko urojenia… Nie mam pojęcia.

            - Nie mogę tego zrobić – odparł, tak jak przypuszczałam. – Ale postaram się. Dla… - zawahał się przez chwilę, po czym dotknął mojego brzucha. – Dla was.

            Po całym moim ciele rozlało się niewiarygodne ciepło, niczym promieniujące z jego dłoni. To na pewno było tylko wyobrażenie, ale od razu poczułam się lepiej.

            Zaakceptował nas.

            Edmund pocałował mnie w czoło, po czym odszedł spiesznym krokiem do zbrojowni. Gdy jego sylwetka znikła na końcu korytarza, zza wielkich dębowych drzwi wychynęła dobrze znana mi postać. Wysoka, o ciemnych lokach, trochę wychudzona. Mój brat.

            - Noreen.

            - Gabir.

            Żadne z nas się nie odezwało, tylko mierzyliśmy się wzrokiem. Wreszcie przerwałam tą niewygodną dla obojga ciszę.

            - Powiedziałeś wtedy, że jestem twoją rodzoną siostrą. O co ci chodziło?

            Gabir spojrzał pod swoje nogi, wziął głęboki wdech i wrócił wzrokiem do mnie. Jego wyraz twarzy był mi dobrze znany – widywałam go, gdy coś trapiło chłopaka.

            - Nie mogę ci powiedzieć.

            - Dlaczego?

            Znów uciekł wzrokiem, a ja podeszłam do niego i złapałam za łokieć, jak za dawnych czasów, kiedy chciałam zwrócić na siebie jego uwagę.

            - Po prostu. Musisz to sama odkryć w swoim czasie.

            Uniosłam brwi do góry, ale nic nie powiedziałam. Już dawno przecież wykluczyłam możliwość, by ojciec Gabira, Raza Tarkaan był moim ojcem, a kiedyś naprawdę dużo o tym myślałam.  To, co teraz powiedział mi brunet… Nie jestem dobra w teoriach spiskowych, więc wciąż nic nie mówiąc odwróciłam się na pięcie i weszłam na schody, by dotrzeć do swojej komnaty. Moja zbroja nie była skończona, ale mimo wszystko chciałam ją mieć na sobie.

            Gabir mnie nie zatrzymywał. Nie wiem, co dalej ze sobą począł ale jakoś nie chciałam o tym rozmyślać.

            Nogawice leżały na mnie idealnie. Od wewnątrz podszyte delikatnym suknem, z zewnątrz zrobione z miękkiej skóry nie były najlepszą ochroną przed ciosami miecza, ale lepsze to niż suknia. Nie zdążyłam zrobić nogawic z kolczugi, jak to miałam w planach, lecz to powinno wystarczyć. Na górę założyłam lnianą, jasną koszulę sięgającą do połowy uda i tej samej długości koszulę z kolczugi. Na to coś w rodzaju skórzanego gorsetu, którego nie mogłam zasznurować jak zwykle – mój brzuch zaczął stawać się już widoczny. Na rękach umieściłam ochraniacze własnego pomysłu: stalowa płytka włożona w skórzany rękaw sięgający od nadgarstka prawie aż do łokcia mogła zablokować cios, gdybym upuściła tarczę. Włosy związałam w mocny warkocz, jak zwykle.

            Usłyszałam pukanie do komnaty. Przeraziłam się, że to Edmund, jednak w drzwiach ujrzałam Łucję. Była ubrana podobnie do mnie, z tym że jej strój był już skończony – na nogawicach z drobnych metalowych kółeczek były przymocowane nagolenniki które je przytrzymywały w miejscu, a na głowie miała lniany kaptur, na który mogła nałożyć hełm. Ja niestety nie miałam takich udogodnień, więc musiałam polegać na mojej magii, która poprzez ciążę niestety zmalała.

            - Gotowa? – spytała Łucja. Z podwójnego dna szafy wyciągnęłam jednoręczny, lekki miecz i włożyłam go do przymocowanej wcześniej u pasa pochwy.

            - Gotowa – odparłam i ruszyłyśmy bronić zamku.